Ons vertrouwen in Hollywood heeft dit jaar een dieptepunt bereikt. Maar net wanneer we in een zomer van flops dachten te zijn beland werd cinema gered door Barbenheimer: een door fans gecreëerde double feature. Eén van de films is een verhaal over een uitvinding die zowel de redding als de ondergang van de menselijke beschaving kan betekenen. Een film met lange politiek beladen monologen. Een film van een gerespecteerde regisseur, die vragen durft te stellen die mogelijk het publiek sterk zullen verdelen. En de andere film gaat over een man die de atoombom bedenkt. Voor de kijkers die nog niet weten of ze Barbie en Oppenheimer in de bioscoop willen zien schrijft gastrecensent Sandro daarom deze dubbele recensie.
Regie: Greta Gerwig | Scenario: Noah Baumbach, Greta Gerwig | Cast: Margot Robbie, Ryan Gosling, America Ferrera, Helen Mirren, Will Ferrell, Kate McKinnon | Speelduur: 114 minuten
Als 32-jarige man, die in zijn jeugd met LEGO en dinosaurussen speelde, begin ik met mijn oprechte mening over de Barbie film. Als Mattel deze film tien jaar eerder had aangekondigd dan had ik niet veel meer verwacht dan een big budget speelgoed reclamespotje voor kleine meisjes. Barbie lijkt in tegendeel eerder de blauwdruk van The LEGO Movie (2014) te volgen. Dat wil zeggen dat het een comedy avonturenfilm is met veel liefde voor het speelgoed product, maar ook met een flinke dosis cynisme. Met duidelijke hommages aan The Matrix (1999) en 2001: A Space Odyssey (1968) maakt regisseur Greta Gerwig ook meteen duidelijk dat de film even sterk gericht is op de (manlijke) filmnerd.
Het is elke dag fantastisch in Barbie land, een paradijs waar Barbies van elke etniciteit dagelijks feest vieren en elkaar carrière prijzen overhandigen. En alle Kens…? Die mogen er ook zijn… Maar op een dag voelt de stereotiepe Barbie (Margot Robbie) zich vanuit het niets triest. Samen met haar vriend de stereotiepe Ken (Ryan Gosling) moet ze afreizen naar de mensenwereld om haar existentiële crisis te genezen.
Dit intro is ook meteen het beste gedeelte van de film. Barbie land komt in de film tot leven als een beschaving met levensgrote plastic Barbie droomhuizen. De filmsets zijn indrukwekkend gemaakt, zelfs als je geen fan bent van pastelkleuren.
En het spreekt voor zich dat Margot Robbie en Ryan Gosling de perfecte acteurs zijn voor deze rollen. Met name Gosling heeft zich al vaak bewezen als een enorm getalenteerde acteur voor comedyrollen. De helft van de tijd krijgt hij jammer genoeg geen leuk materiaal om mee te werken. Eenmaal wanneer ons duo uit Barbie land is ontsnapt begint Ken zijn onderdrukte manlijkheid voor het eerst te ontdekken, een subplot dat het verhaal tegen het einde bijna geheel overneemt. Ken is een pop die in principe enkel bestaat als accessoire voor Barbie, dus het is een sterk idee dat ook hij op zoek gaat naar zijn identiteit. Het is een verhaallijn die je zou verwachten in een aflevering van South Park. Veel van de grappen over mannen en vrouwen zijn echter gebaseerd op banale stereotypen, waardoor je niet echt kunt spreken van bijtende satire.
Dat de film belangrijke statements wil maken over feminisme en het patriarchaat is vooral evident omdat de personages het ons voortdurend onder de neus willen wrijven. De climax bestaat ook grotendeels uit preken vol met sociale kritiek, en dat maakt het uitzitten van de film erg vermoeiend. Het verbaast me niet dat Barbie met name in conservatieve kringen is bestempeld als een anti-mannenfilm. Maar mijn voornaamste probleem is dat zelfs na al die zeepkist toespraken het nog steeds niet duidelijk is wat de film nou daadwerkelijk wil zeggen. Dat was minder erg geweest als de film tenminste nog leuk was.
Barbie is een film die ik respecteer voor wat het probeert te bereiken. Een fijne zit kan ik het echter niet noemen. En of dit een film voor jou is heeft misschien niet eens zo zeer te maken met of je man of vrouw bent en meer met jouw gevoel voor humor. Ik denk dat de trailer alleen in ieder geval al een goed beeld geeft van wat voor type film je kunt verwachten. Dus als de trailer je aanspreekt dan zou ik zeggen dat je het advies kunt negeren van deze 32-jarige kinderloze recensent die geen eens roze kleiding wilde kopen voor de première, en de film zelf een kans kunt geven.
Regie: Christopher Nolan | Scenario:Christopher Nolan | Cast: Cillian Murphy, Emily Blunt, Matt Damon, Robert Downey Jr., Jason Clarke, Alden Ehrenreich, Kenneth Branagh, Josh Hartnett, Florence Pugh | Speelduur: 180 minuten
Elke Christopher Nolan film is een ervaring die ik niet wil missen. En dit zeg ik als iemand die niet altijd lovend is over zijn werk. Ik had zeer gemengde gevoelens over Interstellar (2014), en Tenet (2020) is een film die ik grotendeels ben vergeten. Oppenheimer is daarentegen een film die mij een gevoel bracht dat ik waarschijnlijk niet zo sterk in de bioscoop heb gevoeld sinds de lockdowns, het gevoel dat ik een ouderwetse epos aan het kijken ben. Wat epische films in het verleden altijd met elkaar gemeen hadden is dat ze draaiden om mythische figuren met de macht om de wereld te veranderen. En Robert Oppenheimer was niet alleen een van de grootste genieën uit de 20ste eeuw. Zijn werk heeft een nog voelbare wond op de aarde achtergelaten.
Het heeft in principe alle kenmerken van een Christopher Nolan film: van hard geluid tot een niet-lineair verhaalstructuur. De ene kijker vindt zijn films daardoor meesterlijk, terwijl de andere dit soort gimmicks enkel als pretentieus ervaart. Voor mij werkte de Christopher Nolan stijl perfect voor dit verhaal. De film springt continu heen en weer tussen verschillende tijdperken. Hier zien we hoe de jonge Oppenheimer carrière maakt als natuurkundige, en uiteindelijk verwikkelt raakt in de wapenrace tussen de VS en Nazi-Duitsland, met als einddoel de creatie van de eerste atoombom. Tegelijkertijd zien we hoe Oppenheimer in een naoorlogs Amerika slachtoffer wordt van een heksenjacht, waarbij zijn politiek verleden en loyaliteit aan zijn vaderland ter discussie komen. Ondanks deze chaotische structuur is het verhaal altijd prima te volgen. En het snelle montagewerk is ook waar de film zijn strakke tempo aan te danken heeft.
Ook al zit je in feite drie uur lang te staren naar dialogen tussen politici en wetenschappers voel je toch de spanning die langzamerhand opbouwt naar de explosie van de bom. En eenmaal als dit moment komt zien we een oogverblindende flits, gevolgd door totale stilte en uiteindelijk de vertraagde donderslag. Dit moment is zo ontzettend effectief omdat je als kijker de kans krijgt om te zien en te voelen wat Oppenheimer en zijn collega’s toen meemaakten: de geboorte van het meest dodelijke wapen dat men ooit ter wereld had geroepen.
Christopher Nolan is een filmmaker die de ideeën van zijn verhalen zo belangrijk lijkt te vinden dat dit soms nog weleens ten koste gaat van goed uitgewerkte personages in zijn films. Nu is Oppenheimer een film waar het onderwerp al heel belangrijk is (tenminste, als je zelf interesse hebt in geschiedenis). Maar belangrijker nog, dit is een film waar het menselijke aspect niet ontbreekt. Robert Oppenheimer is dan wel een genie van mythische proporties, maar hij is ook gewoon een man die diep in conflict is met zijn eigen creatie. Zelfs wanneer hij niks zegt is het duidelijk hoe sterk hij worstelt met zijn eigen schuldgevoel. De werkelijke slachtoffers van de bommen zijn opmerkelijk genoeg wel afwezig in de film. Daarom heet deze film ook niet Hiroshima of Nagasaki. De vraag over hoe ethisch het was om deze wapens in de oorlog tegen Japan te gebruiken komt wel aan bod, maar de scriptschrijvers hebben evenmin als de personages een duidelijk antwoord hierop. Ondanks dat deze film historisch zeer accuraat is moet ik toch zeggen dat het niet het hele verhaal vertelt. Uiteindelijk zijn Hollywoodfilms ook niet ideaal om geschiedenis van te leren. Misschien kun je deze film het best kijken in combinatie met een documentaire.
Oppenheimer kan ik het best beschrijven als pure cinema. Het is een bijna tijdloze epos, maar dan wel met moderne montagetechnieken. Deze film kun je het best op het allergrootste scherm zien. Ik heb het gezien in EYE filmmuseum, in 70mm. En volgens mij is dit ook het formaat waarop Nolan zou willen dat je hem kijkt. Iedereen heeft een hele sterke mening over wat nou Christopher Nolans beste (of slechtste) film is. Voor de ene is het Inception (2010) en voor de andere The Dark Knight (2008). Voor mij is Oppenheimer in ieder geval een van zijn grootste meesterwerken.
Beoordeling: ★★★★1/2
Now I am become a Barbie Girl, destroyer of Barbie Worlds
We leven in een rare tijd, een tijd waarin een film over een blonde pop waarschijnlijk pretentieuzer is dan een wetenschappelijke thriller van Christopher Nolan. Ook al kan ik niet beide films even sterk aanraden ben ik toch blij dat er een fenomeen als Barbenheimer bestaat. We horen zo vaak dat er geen ruimte meer is voor lange films, uitdagende films of originele films. En toch heeft het succes van deze twee titels aangetoond dat men toch trek heeft in een double feature, zolang het verhalen zijn waar men daadwerkelijk interesse in heeft. En deze double feature is een fenomeen die fans zelf hebben gecreëerd, met amper hulp van een studio promotie campagne.
Ongetwijfeld zullen studio’s hierna op zoek gaan naar de volgende social media trend. We zagen deze week al de hashtag #SawPatrol verschijnen, een combinatie van Sawen Paw Patrol. Ik verwacht niet dat deze double feature even hard zal aanslaan. Het enige wat ik kan zeggen is dat Barbenheimer een beweging is waar we van moeten genieten nu het er is.
Sandro Algra
Blijf op de hoogte
Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste entertainment nieuws? Volg ons dan op Facebook, Instagram en Twitter. Zo ontvang jij als eerste het laatste nieuws!
by 
