Recensie Oppenheimer | Pure cinema

Deze zomer werd cinema gered door Barbenheimer: een door fans gecreëerde double feature. Voor de kijkers die nog niet weten of ze Barbie en Oppenheimer in de bioscoop willen zien schrijft gastrecensent Sandro daarom een dubbele recensie. Hieronder lees je de recensie voor de film Oppenheimer. Klik hier voor de recensie van Barbie.

Regie: Christopher Nolan | Scenario: Christopher Nolan | Cast: Cillian Murphy, Emily Blunt, Matt Damon, Robert Downey Jr., Jason Clarke, Alden Ehrenreich, Kenneth Branagh, Josh Hartnett, Florence Pugh | Speelduur: 180 minuten

Recensie Oppenheimer

Elke Christopher Nolan film is een ervaring die ik niet wil missen. En dit zeg ik als iemand die niet altijd lovend is over zijn werk. Ik had zeer gemengde gevoelens over Interstellar (2014), en Tenet (2020) is een film die ik grotendeels ben vergeten. Oppenheimer is daarentegen een film die mij een gevoel bracht dat ik waarschijnlijk niet zo sterk in de bioscoop heb gevoeld sinds de lockdowns, het gevoel dat ik een ouderwetse epos aan het kijken ben. Wat epische films in het verleden altijd met elkaar gemeen hadden is dat ze draaiden om mythische figuren met de macht om de wereld te veranderen. En Robert Oppenheimer was niet alleen een van de grootste genieën uit de 20ste eeuw. Zijn werk heeft een nog voelbare wond op de aarde achtergelaten.

Het heeft in principe alle kenmerken van een Christopher Nolan film: van hard geluid tot een niet-lineair verhaalstructuur. De ene kijker vindt zijn films daardoor meesterlijk, terwijl de andere dit soort gimmicks enkel als pretentieus ervaart. Voor mij werkte de Christopher Nolan stijl perfect voor dit verhaal. De film springt continu heen en weer tussen verschillende tijdperken. Hier zien we hoe de jonge Oppenheimer carrière maakt als natuurkundige, en uiteindelijk verwikkelt raakt in de wapenrace tussen de VS en Nazi-Duitsland, met als einddoel de creatie van de eerste atoombom. Tegelijkertijd zien we hoe Oppenheimer in een naoorlogs Amerika slachtoffer wordt van een heksenjacht, waarbij zijn politiek verleden en loyaliteit aan zijn vaderland ter discussie komen. Ondanks deze chaotische structuur is het verhaal altijd prima te volgen. En het snelle montagewerk is ook waar de film zijn strakke tempo aan te danken heeft.

Ook al zit je in feite drie uur lang te staren naar dialogen tussen politici en wetenschappers voel je toch de spanning die langzamerhand opbouwt naar de explosie van de bom. En eenmaal als dit moment komt zien we een oogverblindende flits, gevolgd door totale stilte en uiteindelijk de vertraagde donderslag. Dit moment is zo ontzettend effectief omdat je als kijker de kans krijgt om te zien en te voelen wat Oppenheimer en zijn collega’s toen meemaakten: de geboorte van het meest dodelijke wapen dat men ooit ter wereld had geroepen.

Christopher Nolan is een filmmaker die de ideeën van zijn verhalen zo belangrijk lijkt te vinden dat dit soms nog weleens ten koste gaat van goed uitgewerkte personages in zijn films. Nu is Oppenheimer een film waar het onderwerp al heel belangrijk is (tenminste, als je zelf interesse hebt in geschiedenis). Maar belangrijker nog, dit is een film waar het menselijke aspect niet ontbreekt. Robert Oppenheimer is dan wel een genie van mythische proporties, maar hij is ook gewoon een man die diep in conflict is met zijn eigen creatie. Zelfs wanneer hij niks zegt is het duidelijk hoe sterk hij worstelt met zijn eigen schuldgevoel. De werkelijke slachtoffers van de bommen zijn opmerkelijk genoeg wel afwezig in de film. Daarom heet deze film ook niet Hiroshima of Nagasaki. De vraag over hoe ethisch het was om deze wapens in de oorlog tegen Japan te gebruiken komt wel aan bod, maar de scriptschrijvers hebben evenmin als de personages een duidelijk antwoord hierop. Ondanks dat deze film historisch zeer accuraat is moet ik toch zeggen dat het niet het hele verhaal vertelt. Uiteindelijk zijn Hollywoodfilms ook niet ideaal om geschiedenis van te leren. Misschien kun je deze film het best kijken in combinatie met een documentaire.

Oppenheimer kan ik het best beschrijven als pure cinema. Het is een bijna tijdloze epos, maar dan wel met moderne montagetechnieken. Deze film kun je het best op het allergrootste scherm zien. Ik heb het gezien in EYE filmmuseum, in 70mm. En volgens mij is dit ook het formaat waarop Nolan zou willen dat je hem kijkt. Iedereen heeft een hele sterke mening over wat nou Christopher Nolans beste (of slechtste) film is. Voor de ene is het Inception (2010) en voor de andere The Dark Knight (2008). Voor mij is Oppenheimer in ieder geval een van zijn grootste meesterwerken.

Beoordeling: ★★★★1/2

Sandro Algra

Blijf op de hoogte

Wil je de hele week op de hoogte gehouden worden van het laatste entertainment nieuws? Volg ons dan op Facebook, Instagram en Twitter. Zo ontvang jij als eerste het laatste nieuws!